Don Airey & Friends speelden vol energie in De Bosuil

Op deze koude zaterdagavond, 17 maart, stond Don Airey met zijn band in De Bosuil, te Weert. Voordat deze toetsenist bij Deep Purple kwam om Jon Lord te vervangen, had hij al een impostante carrière opgebouwd. Hij werkte met artiesten zoals Gary More, Rainbow, Whitesnake e.v.a.

De lokale band ‘Uncle Harry’ mocht deze avond openen. Dit is een 3-koppige psychedelische stoner bluesband. Deze mannen zorgen dat psychedelica wordt versterkt door een heavy sound. Het was nog vrij rustig in De Bosuil toen ‘Uncle Harry’ begon. Maar daar trokken ze zich niks van aan. ‘Get on’ werd goed gezongen en gespeeld. Tijdens een gitaarwissel van frontman Bram van der Schans, zorgde toetsenist Erik van Otterdijk voor het orgelintro van ‘MCHL’. Tijdens de uptempo stukken stond hij regelmatig op, en stond half dansend te spelen. De muziek is prima geschikt voor deze energieke manier van spelen. Door het hoge ritme was de zang van Bram vrij lastig te verstaan. De rauwe sound van de muziek wordt deels verkregen doordat Bram veel gebruik maakte van zijn pedalboard. Hierdoor moest hij natuurlijk in de buurt van zijn pedalboard blijven en geregeld naar beneden kijken. Daarbuiten speelde hij hele stukken met de ogen dicht. Gevolg: er was vrij weinig interactie met het publiek en met de bandleden. Qua dat was de balans in energie, tussen wat je hoorde en wat je zag, er niet helemaal. De tempo-en volumewisselingen werden prima gespeeld. Erik zorgde voor een vocale aanvulling en de stemmen kleurden prima bij elkaar.
Raf Senden heeft een fanatieke manier van drummen, hij sloeg er lekker op los.
Toch ging hij prima mee in het rustige tempo en volume van ‘Across the indian temple of love’. Bij de psychedelische stukken was het gitaarspel natuurlijk vriendelijker. Hierna speelde dit drietal nog enkele nummers.

Daarna werd er plaats gemaakt voor Don Airey. De lichten doofden, het tourintro klonk door de speakers. In het halfdonker verschenen de mannen. De aftrap was ‘Spotlight kid’. Frontman Carl Sentance (Nazareth) heeft niet alleen een fantastische stem met veel power, hij bezit ook over een flinke dosis charisma. De energie spatte er niet alleen bij hem direct af, maar bij alle bandleden. Don had vrijwel meteen een brede lach op zijn gezicht.
Bassist Dave Marks is veel meer dan ‘alleen maar’ deel van de ritmesectie. Hij liet volop gave grooves horen, passend bij zijn energieke manier van performen. Gitarist Simon McBride is helemaal een energiebom. Er was volop interactie tussen de bandleden en drummer Jon Finnigan. Van het begin af aan kwam je ogen te kort. Na een aantal uptempo nummers was Don aan de beurt om de fans toe te spreken. Hij kondigde ‘Still got the blues’ aan. Ook nu Carl ‘kleiner’ zong bleef zijn stem erg mooi. Het refrein werd door de fans respectvol meegezongen. Het gitaarwerk van Simon was imponerend. Zijn lichaam bewoog alle kanten uit, alsof hij daar zelf geen controle over had. Het klein gespeelde deel op het laatst was de kers op de taart.

‘Victim of pain’ komt van hun nieuwe album. ‘One of a kind’ komt 25 mei uit. Dat belooft alvast veel goeds!
Het instrumentale ‘The inquisition’ staat niet zo vaak op de setlist, maar vanavond wel. Simon en Dave zochten elkaar ook hier op, om naast elkaar te spelen. Don straalde van plezier. Ondertussen liet hij geweldig toetsenwerk horen, alsof het vanzelf ging. Zo volgde het ene fantastische nummer het andere op. Na ‘Out of line’ viel er een korte stilte, waarop Don zei: “Oh, it’ s my turn to speak”. Hij liet weten dat de titeltrack van het Rainbow album ‘Difficult to cure’ gespeeld zou worden. Ook ‘Out of line’ komt van ‘One of a kind’. En weer klonk het veelbelovend.

Carl zweepte het publiek zo nu en dan lekker op. Voor aanvang van het Rainbow nummer ‘All night long’ riep hij: “Are you ready for to sing a long?” Het refrein werd door een aantal mensen meegezongen, maar dan wel een heel stuk lager. De hoge tonen haalde Carl met gemak. Toen Jon een solo liet horen, moedigde Carl ons nog eens extra aan. Iedereen zong mee, we zongen exact na wat hij ons voorzong. Nou ja; exact…. De woorden wel, maar zangkwaliteit verschilde duidelijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Tijdens ‘Lost in Hollywood’ stond Simon aan de rand van het podium te spelen. Zijn vingers vlogen vliegensvlug langs de snaren. Het begrip ‘guitar faces’ is bij hem helemaal van toepassing. Dit was prachtig om te zien.
Veel te snel klonk het: “Thank you and goodnight”. Hè? Nu al? Gelukkig kwamen ze al snel terug. ‘Focus’ werd eer aan gedaan, door een mini stukje van ‘Hocus Pocus’ te spelen. Inclusief het jodelen. Dit liep mooi over in Deep Purple’s ‘Hush’. Don werd vol in het licht gezet. Natuurlijk werd ‘Nananana’ luidkeels meegezongen. Jon trakteerde ons op een heerlijke drumsolo. Daarna liet Dave nog een gaaf staaltje van zijn kunnen horen! Het publiek reageerde uitzinnig. Bij ‘Black Knight’ bleef de sfeer uitzinnig. Voordat ze voor de laatste keer het podium zouden verlaten, vertelde Don dat ze naar de merchandising zouden komen. Daar hoefden we niet lang op te wachten. Alle bandleden namen uitgebreid de tijd voor de fans. Het was tot ver na middernacht heel gezellig in De Bosuil.

Fotografie: © Josanne van der Heijden