The Pineapple Thief is Britse een prog formatie. Ze bestaan sinds eind vorige eeuw. Van 2005-2010 brachten ze op zijn minst één album per jaar uit. Daarna ongeveer om het jaar. Hun vorige album ‘Your Wilderness’ verscheen in 2016. Dat was het eerste album waarom Gavin Harrison (o.a. King Crimson en Porcupine Tree) te horen is. Ook op Dissolution nam Gavin plaats achter het drumstel. Door deze samenwerking heeft The Pineapple Thief zich verder ontwikkeld op het gebied van muzikaliteit en songwriting. De experimentele gitarist David Torn (o.a. David Bowie) speelt mee met het nummer ‘White Mist‘. De tracks vertellen over de huidige maatschappij gaan waarin social media niet meer weg te denken is. In feite is iedereen met iedereen verbonden. Door de snelheid waarmee dit de afgelopen jaren gegaan is, zitten we eigenlijk in een (social) mediarevolutie. Dat heeft niet alleen maar voordelen, maar ook een keerzijde.
‘Not Naming Any Names’ start met minimalistisch en integer pianospel. Dit raakt me bij de eerste tonen. Op met moment dat gitarist/toetsenist Bruce Soord begint te zingen heb ik kippenvel. En dat binnen een halve minuut na aanvang van het album. Deze korte track blijft qua zang en muziek ongeveer hetzelfde.
Drums en snaren zorgen ervoor dat ik ook bij het intro van ‘Try As I Might’ direct geboeid ben.
De laagjes zijn zeer goed verdeeld over de koptelefoon. Weer komt de stem van Bruce prachtig uit.
Jon Sykes laat een heerlijk basloopje horen. De tempo-en volume wisselingen verlopen subtiel. Dit zit zo knap ik elkaar! Het lijkt vrij eenvoudig, maar ondertussen. Het drumwerk van Gavin sluit er perfect bij aan.
‘Threatening War’ start ook ingetogen. Dan is er een vrij plotselinge maar gave wending naar meer tempo en volume. Alle wendingen verlopen mooi. Er is soms een behoorlijk verschil in volume tussen de rockende/sterk gespeelde delen en de ingetogen stukken. Toch voelt het geheel heel natuurlijk aan. Bovendien zitten er in de tracks mooie details verwerkt. Steeds hoor je weer nieuwe dingen.
Deze trend zet zich voort in de volgende tracks. Ondanks de overeenkomsten, verschillen de tracks genoeg van elkaar.
‘Pillar of Salt’ heeft een akoestisch intro, weer zijn de meerdere laagjes mooi in balans. Deze track is eigenlijk te kort.
Maar hierop volgt ‘White Mist’. Ook dit nummer zit bijzonder in elkaar. Er zijn diverse fantastische verandering in en tempo-en volume. Weer is het drumwerk van Gavin subliem. Het tweede deel van deze epic track, is misschien nog wel mooier dan ‘de eerste helft’. In het rockende stuk scheurt een gitaar er heerlijk doorheen. De opbouw naar het einde wordt, op een sublieme manier, lang gerekt.
Er worden slechts enkele noten gespeeld in ‘Shed A light’, hierbij zingt Bruce enkele zinnen op een ingetogen manier. Subtiel komen er meerdere instrumenten bij. De rustige sfeer blijft nog even bestaan. De wending naar de rock is er ineens, is er dus weer een gaaf crescendo. Het decrescendo die daarop volgt is al even subliem. De transities blijven komen. In eerste instantie eindigt deze track wat onverwacht. Dan blijft het jammer genoeg stil. Hier had ik graag langer naar willen luisteren.
Het kan zijn dat het onderwerp van de teksten niet iedereen aan spreekt. Maar ze zijn zo gezongen, dat ze niet overheersen. Dissolution is dus geen zwaarmoedig of somber album. Toch word je door zang en muziek regelmatig geraakt. Dat komt doordat Bruce een prachtige stem heeft. Bovendien ondersteunen zang en muziek elkaar. Zoals eerder aangegeven, lijken de tracks eenvoudig, maar dat zijn ze niet. The Pineapple Thief heeft weer een zeer goed en toegankelijk album afgeleverd.
(95/100 – K Scope)
Website: The Pineapple Thief
Facebook: The Pineapple Thief
Tracklist:
01 – Not Naming Any Names
02 – Try As I Might
03 – Threatening War
04 – Undercovering Your Tracks
05 – All That You’ve Got
06 – Far Below
07 – Pillar of Salt
08 – White Mist
09 – Shed A Light
Line-Up:
Bruce Soord: zang, gitaar en toetsen
Jon Sykes: basgitaar
Steve Kitch: toetsen
Gastmuzikanten:
Gavin Harrison: drum
David Torn: gitaar