De Noorse band The Devil And The Almighty Blues bestaat sinds 2010. De basis is blues, met een langzame en heavy sound. Dit is niet zo intens dat het doom of metal wordt. De blues is allesbehalve ‘standaard’, want naast het langzame tempo en heavy sound, voegen ze melodische elementen toe, en maken ze gebruik van een rauwe sound.
Die ruwe sound hoor je direct, toch heeft ‘Salt The Earth’ een rustig begin. Er wordt mooi gespeeld met verdeling over koptelefoon. Het tempo is heerlijk langzaam, in eerste instantie houden de drums zich stil. Als Kenneth Simonsen erbij komt, volgt hij deze flow, waarbij je het verschil in toonhoogte tussen de drums goed kunt horen.
Tempo, volume en de ruwheid van het instrumentale stuk worden langzaam wat opgeschroefd. Na bijna 3 minuten is dit best wel toegenomen. Dan pas begint Arnt Andersen te zingen, zijn ruwe stem past bij de muziek. Er wordt een heerlijk stuk gespeeld in mid-tempo. Ondanks het rauwere geluid, voelt het heel relaxed aan. Ongeveer in het midden van dit nummer zit een klein gespeeld, verrassend stukke. Het is mooi ingetogen, maar met een licht ruw randje. Deze manier van spelen blijft vrij rustig, en zorgt voor lekker lazy gevoel. De basis is duidelijk blues gerelateerd. Door de langzame, heavy elementen valt dit buiten de blues die we meestal horen.
De bovengenoemde sound hoor je ook terug in ‘Lay Down’. Het tempo wisselt een paar keer en varieert van aangenaam langzaam tot mid-tempo. Het heerlijke, licht gillende gitaarspel had iets meer naar voren mogen komen. Het nummer lijkt weg te sterven, maar gaat nog even verder.
In ‘Heart Of The Mountain’ zijn bepaalde wendingen vrij voorspelbaar. Na een zeer goed rustig stuk, klinkt de ene gitaar samen met de bas heerlijk zwaar. De andere gitaar scheurt er lekker doorheen. Het einde sterft heel mooi weg.
‘Time Ruins Everything’ start rustig en intrigerend. Er is een langzame opbouw naar meer tempo en volume. Dat geldt ook voor de ruwe sound. Weer is het middenstuk klein gespeeld, dit is op een voorspelbare manier ingelast. Maar het is wel heel mooi en gevoelig gespeeld!. Een vleugje ruwheid blijft bestaan, dit deel geeft me kippenvel. Niet alleen tempo en volume nemen langzaam toe, de rauwe sound gaat hierin mee. Weer geniet ik van het gitaarspel. De klank van de snaren is minder zwaar, de melodie komt aan de oppervlakte. De balans hiertussen is geweldig. Dit is het laatste nummer, en dat is tot en met het langzaam wegstervend eind een gave afsluiter.
Deze zes nummers zijn ongeveer op dezelfde manier opgebouwd, waardoor een aantal veranderingen in de muziek te voorspelbaar is. Ook had er in de nummers onderling wat meer variatie mogen zitten. Het album blijft niet constant boeien. Het aantal verrassende elementen is dus aan de lage kant. Jammer, want de fundering van de meeste nummers is erg goed! Het geluid is prima verdeeld over de koptelefoon. Bijna constant zijn de instrumenten onderling, en de zang in evenwicht. Over het algemeen is de muziek die ‘The Devil And The Almighty Blues’ vrij langzaam., dit zorgt voor een aangename flow. Als het tempo wat hoger ligt, blijft deze flow bestaan. Terwijl het iets hogere tempo toch een opzwepende werking heeft, een bijzondere combinatie! Door dit alles is ‘Tre’ een album dat lekker weg luistert, en smaakt naar meer.
(77/100) (Blues for the red sun)
Website: The Devil And The Almighty Blues
Facebook: The Devil And The Almighty Blues
Bandcamp: The Devil And The Almighty Blues
Tracklist:
01 – Salt The Earth (12:31)
02 – One For Sorrow (05:13)
03 – Lay Down (07:16)
04 – Heart Of The Mountain (08:25)
05 – No Man’s Land (06:56)
06 – Time Ruins Everything (08:110)
Line-Up:
Arnt Andersen – zang
Petter Svee – gitaar
Torgeir Waldemar Engen – gitaar
Kim Skaug – bas
Kenneth Simonsen – drums
This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl
The Devil And The Almighty Blues – Tre
The Norwegian band The Devil And The Almighty Blues exists since 2010. The basis is blues, with a slow and heavy sound. This is not so intense that it becomes doom of metal. The blues is anything but ‘standard’, because besides the slow tempo and heavy sound, they add melodic elements, and they use a raw sound.
You can hear that raw sound right away, yet ‘Salt The Earth‘ has a quiet start. They play nicely with distribution over headphones. The tempo is wonderfully slow, at first the drums keep quiet. When Kenneth Simonsen joins, he follows this flow, where you can hear the difference in pitch between the drums.
Tempo, volume and the roughness of the instrumental piece are slowly increased. After almost 3 minutes this has increased quite a bit. Only then does Arnt Andersen start to sing, his rough voice fits the music. A wonderful piece is played in mid-tempo. Despite the rawer sound, it feels very relaxed. Approximately in the middle of this song is a small, surprisingly broken piece. It is nice and modest, but with a slightly rough edge. This way of playing remains quite quiet, and creates a nice lazy feeling. The basis is clearly blues related. Because of the slow, heavy elements, this falls outside the blues we usually hear.
The above mentioned sound can also be heard in ‘Lay Down’. The tempo changes a few times and varies from pleasantly slow to mid-tempo. The delicious, slightly screaming guitar playing should have come to the fore a bit more. The song seems to die away, but goes even further.
In ‘Heart Of The Mountain‘ certain turns are quite predictable. After a very good quiet piece, one guitar and the bass sound wonderfully heavy. The other guitar is a nice one to tear through. The end dies away very nicely.
Time Ruins Everything‘ starts quietly and intriguingly. There is a slow build-up to more tempo and volume. The same goes for the rough sound. Again the middle piece is played small, this is welded in a predictable way. But it is played very beautifully and sensitively! A touch of roughness remains, this part gives me goose bumps. Not only tempo and volume slowly increase, the raw sound goes along with it. Again I enjoy the guitar playing. The sound of the strings is less heavy, the melody comes to the surface. The balance between them is great. This is the last song, and until the slowly dying end it is a cool ending.
These six songs are constructed in about the same way, making some changes in the music too predictable. Also there could have been some more variation in the songs. The album is not constantly fascinating. The number of surprising elements is on the low side. Too bad, because the foundation of most of the songs is very good! The sound is well distributed over the headphones. Almost constantly the instruments are in balance with each other, and the vocals are in balance. In general, the music ‘The Devil And The Almighty Blues‘ is quite slow, this makes for a pleasant flow. When the tempo is a bit higher, this flow continues to exist. While the slightly higher tempo has an exciting effect, a special combination! Because of all this, ‘Tre’ is an album that listens nicely, and tastes for more.
(77/100) (Blues for the red sun)
Website: The Devil And The Almighty Blues
Facebook: The Devil And The Almighty Blues
Bandcamp: The Devil And The Almighty Blues
Tracklist:
01 – Salt The Earth (12:31)
02 – One For Sorrow (05:13)
03 – Lay Down (07:16)
04 – Heart Of The Mountain (08:25)
05 – No Man’s Land (06:56)
06 – Time Ruins Everything (08:110)
Line-Up:
Arnt Andersen – singing
Petter Cattle – guitar
Torgeir Waldemar Engen – guitar
Kim Skaug – bass
Kenneth Simonsen – drums