De Amerikaanse gitarist en blues-rockzanger George Thorogood draait mee sinds midden jaren ’70. Een introductie is niet meer nodig. Er zijn al heel wat CD/DVD’s van Rockpalast verschenen. Natuurlijk mag die van George Thorogood & The Destroyers niet ontbreken. Op de CD’s samen staan 15 nummers, voornamelijk covers. De DVD heeft precies dezelfde tracklist.
CD1
Het geluid is in de eerste paar seconden van ‘House of blue lights’ behoorlijk helder en goed. Dit verandert al snel in een iets dof geluid. Toch tap ik vrijwel direct met mijn voet mee in het up-tempo ritme. ‘I’m wanted’ is één van de nummers waarin Hank ‘Hurricane’ Carter een mooie partij wegblaast op zijn saxofoon. Na dit nummer vraagt George zijn fans om te dansen. Dit geklets duurt meer dan één minuut. Dat is voor een cd te lang. Het tempo in de muziek heeft, op een enkele rust na, weinig variatie. ‘One Bourbon, One Scotch, One Beer‘ staat vandaag de dag nog regelmatig op de setlist. George en Hank wisselen elkaar af met op de voorgrond treden met hun instrument. Dit luistert lekker weg.
CD2
‘Goodbye baby (can’t say goodbye)’ heeft een laid back tempo. Nu George langzamer zingt komt zijn licht schorre stem mooier uit. Ook dit nummer heeft een fantastische sax-partij. Het tempo gaat tijdens ‘New Hawaiian Boogie’ weer flink omhoog. Maar hier zijn er aantal lichte tempo- en volume wisselingen. De rusten zijn knap gespeeld. George laat weer een staaltje van zijn kunnen op gitaar horen. Voor dit live optreden wordt het einde lekker lang gerekt.
‘No particular place to go’ is echt een oudje. Het origineel is van Chuck Berry. Dit sluit goed aan bij de rest van de up-tempo nummers. Dit geldt ook voor de toegift, wederom een cover van Chuck Berry : ‘Reeling and Rockin’. Vooral de ritmesectie van Jeff Simon op drums en Bill Blough op bass, spelen grotendeels in hetzelfde tempo. Het is altijd gezellig als de frontman een praatje maakt bij een live optreden. Bij een live cd is het al gauw te veel. Dat is ook hier aan de orde.
DVD
De start DVD een beetje rommelig. George moet zijn gitaar nog inpluggen. Ondertussen had hij zijn fans kunnen begroeten. Een leuke begroeting bij aanvang oogt zeker op een DVD veel leuker. Het eerste stuk wordt van achter uit de zaal gefilmd. Beetje bij beetje wordt er ingezoomd. Het beeld is een tijdje iets te donker. Gelukkig zijn er vrij snel close ups. Dan valt het op hoe jong George daar is. Het meeste wordt goed in beeld gebracht, ook de montage is netjes gedaan. Je ziet duidelijk dat George plezier heeft in wat hij doet.
Voor aanvang van ‘I’m wanted’ vraagt George zijn fans om te dansen. De manier van dansen was toen vast modern. Nu is het heerlijk ouderwets. Lachwekkend op positieve manier. George geniet er zelf ook van . Mijn aandacht neemt na een half uurtje een beetje af. De ballad ‘Goodbye baby (can’t say goodbye)’ wint mijn aandacht terug. Na deze ballad dwalen mijn gedachten zo nu en dan af.
Ondanks dat, heeft de DVD mijn voorkeur. De uitgelaten sfeer komt hier beter naar voren. Tegenwoordig zijn beeld en geluid vaak beter. Ik denk, gezien het jaartal 1980 (!), dat het nauwelijks beter had gekund. Dat heb ik meegenomen in mijn beoordeling. Enkele nummers van deze Rockpalast DVD/CD zijn ook te vinden op eerder uitgebrachte live DVD’s en CD’s van George Thorogood. En natuurlijk ook op studio albums. Deze uitgave geeft een mooi beeld van zijn oudere werk.
(75/100) (Mig Music)
