Bettina Schelker begon op haar 15e met optreden. Ze zingt niet alleen in het Engels, maar ook in het Duits, en Zwitsers-Duits. Deze dame is Zwitsers boks kampioene, en ze heeft een boksschool. Al eerder toerde ze o.a met Bob Geldoff, Candy Dulfer, Van Morrison, Peter Frampton, Eric Clapton, Carl Verheyen en Jethro Tull. Vanmiddag verzorgt zij de support act van Eric Gales. Dit optreden is helemaal solo. Het is op deze zondagmiddag nog vrij rustig in De Bosuil. Bettina speelt de eerste noten van ‘Precious things’, een cover van Tori Amos. Al snel maakt ze contact met het publiek door te vragen: “How are you doing?” Het is duidelijk te zien dat ze met plezier op het podium staat. Ze heeft een mooie, heldere stem. Het geluid is prima verzorgd. Natuurlijk door De Bosuil, maar ook door Bettina, want ze speelt en zingt goed. Haar manier van performen is vrouwelijk stoer. ‘Another Strum’ begint heel klein. Een aantal toeschouwers praten er helaas hinderlijk door heen. Bettina zingt onverstoorbaar door.
Tussen de nummers door vertelt ze leuke dingen, ondertussen blijft ze zacht gitaar spelen. Hierdoor ontstaat een gezellige sfeer.
Tijdens ‘Volunteer’, haar laatste nummer van de zes, betrekt ze het publiek om mee te zingen. Eerst de mannen, daarna de vrouwen. Bij beiden groepen klinkt het wat aarzelend. Toch weet Bettina haar publiek zo ver te krijgen dat er mee uit volle borst gezongen wordt. Als dit laatste nummer bijna afgelopen is, bedankt ze het publiek. Hoewel het nog vrij rustig is, is het applaus best hard. Bettina heeft een rustige, maar gezellige support act van een half uur neergezet. Het licht wisselde op een rustige manier, passend bij deze act.
Bettina Schelker • De Bosuil 25-10-2015 • © Walter Vanheuckelom
Eric Gales groeide op in een muzikale familie. Op vierjarige leeftijd begon hij met gitaar spelen. Hij speelt linkshandig en houdt zijn gitaar onderste boven.
Op zijn 16e nam hij zijn eerste plaat op en heeft diverse prijzen gewonnen. Eric is een meester in het spelen van keiharde blues-rock, soms vermengd met soul en funk. Het enige concert wat hij tijdens deze tour in Nederland geeft vindt vanavond plaats in De Bosuil.
Als het licht in de zaal dooft is het gezellig druk geworden. De bandleden betreden het podium. Eric Gales blijft nog even backstage. De vibe is al voelbaar. Als de band begint te spelen, klapt het publiek mee. Door de manier waarop Eric het podium betreedt, gaat er een siddering, en luid applaus door de zaal. Je voelt in iedere vezel van je lijf: dit gaat een fantastische show worden.
Eric begint met vrij rustige soul. Hij laat zijn sublieme kunnen op gitaar horen. Hij is een showman, dit is géén toneelspel of een aangeleerd mamniertje, het komt recht uit zijn hart. Dat voel je en dat zie je. Eric’s vrouw LaDonna Gales, en Charles Freeman zijn de backing vocalisten. Ze zingen loepzuiver.
Na twee nummers gespeeld te hebben maakt Eric een praatje. Hij heeft moeite met de uitspraak van Weert, en maakt er met een grapje ‘weird’ van.
Tijdens ‘Block the sun’ staan LaDonna en Charles stralend te swingen. Het publiek gaat mee in deze flow, bijna niemand kan stil blijven staan. Eric maakt allerlei grappen tussen de nummers door. Waarop flink gelachen wordt. Tijdens een instrumentale jam staan bassist Terrence Baize en Eric met de ruggen tegen elkaar aan te spelen. Terrence geeft een gave bassolo weg.
Nicholas (Nick) Hayes volgt met een super drumsolo. Heel het podium is nu donker. Alleen Nick en zijn blinkende drumstel zijn perfect in het licht gezet, door Jo Gofers, de lichtman van De Bosuil. Dit levert goedkeurend gejoel uit het publiek op. Dan is de bas weer solo, dan de drum. Soms klinken bas en drum samen. Het resultaat is heel de jam geweldig. Het volume in de muziek daalt, Eric laat een solo horen. Hij gaat nòg zachter spelen. Nu is hij op een ingetogen manier één met de muziek. Het publiek staat in stilte te genieten. Als hij even later weer vol gas speelt, verandert de sfeer in de zaal direct. De ingetogen sfeer maakt plaats voor een feestelijke sfeer. Niemand kan stil blijven staan. Daverend applaus na afloop van deze super-jam. Klein minpuntje: Eric en band spelen met veel, heel veel decibellen. Hierdoor is het geluid niet optimaal waneer ze ‘volle bak’ spelen. Het geluid in De Bosuil is goed, maar met pieken van 170 decibel is het onmogelijk om het geluid perfect te krijgen.
Met een praatje geeft Eric ons weer wat te lachen. :”I always have fun in Europe
I’ll try to find a house in Weert (of Weird zoals Eric zegt), I’m gonna move to Weird. De eerste klanken van ‘1019’ klinken. Eric vraagt of me mee willen zingen.
Natuurlijk doen we dat! Dit doet duidelijk Eric plezier. Niet alleen Eric straalt, maar de hele band geniet. Even kabbelt dit nummer zo door, om een donderend vervolg te krijgen. Dat vervolg heet ‘Six Deep’. De sfeer zit er al lang in, maar Eric doet er nog een schepje boven op. Hij gaat op de grond liggen en blijft spelen. Weer improviseert hij met gitaargeluiden en zijn stem. Hij doet gek, trekt gekke bekken en maakt grapjes tijdens het spelen waar het maar kan.
Hoe krijgt Eric het voor elkaar om gek doen en perfect spelen zo goed te mixen?
Ook ‘Good for something’ zit weer vol improvisatie van Eric. De band is duidelijk op elkaar ingespeeld. Toch zet Eric Ladonna en Charles op het verkeerde been; ze lopen naar de achterkant van het podium, het nummer lijkt immers afgelopen. Maar Eric plakt er een stuk aan vast. Vrolijk lachend lopen ze terug en gaan mee in de lijn de Eric heeft uitgezet.
Zodra de eerste tonen van ‘Voodoo Chile’ klinken is er gejuich te horen. Het refrein en delen van de tekst worden meegezongen. Terrence lijkt de wereld om zich heen vergeten en staat met zijn ogen dicht te spelen. ‘Voodoo chile’ is misschien het meest gecoverde nummer ooit. Dit is één van de beste die ik ooit gehoord heb.
Eric Gales • De Bosuil 25-10-2015 • © Walter Vanheuckelom
Voordat Eric en band het podium verlaten beloven ze al terug te komen voor een toegift. In no-time is alléén Nick terug. We worden op een drum-solo getrakteerd. Alsof Eric nog niet gek genoeg heeft gedaan, legt hij zijn gitaar in zijn nek en staat zo even te spelen. De band gaat compleet uit zijn dak en het publiek doet vrolijk mee. Het feest is inmiddels veranderd in een knalfuif. Als het refrein klinkt zingt iedereen mee ‘I wanne make love to you’. Eric bedankt zijn band nogmaals. Een laatste paar tonen op gitaar. Dan is het feest echt afgelopen. Eric legt zijn gitaar op de grond voor de boxen en loopt weg. Het geluid klinkt nog even in de boxen. Een roadie raapt zijn gitaar op. Ondanks dat het feest ruim 2 uur duurt, wordt er toch nog ‘We want more’’ geroepen. Tevergeefs, jammer, maar heel begrijpelijk.
Eric Gales moet je live zien. Hij kan een feestje bouwen als geen ander. De manier waarop hij speelt, geniet en vertelt is geweldig. Dit is één van de beste concerten, maar zeker het grappigste van het jaar.
Na afloop nemen alle band leden uitgebreid de tijd om met fans op de foto te gaan en een praatje te maken. Ook hier wordt er veel gelachen. Het is nog lang gezellig in De Bosuil.
foto’s (c) Walter Vanheuckelom
