Voor het ontstaan van DVL moeten we terug naar het Bluesrock festival in Tegelen NL, 2013. In de kleedkamers werd wat overlegd en geoefend. Zodoende stond Guy Forsyth bij The Hoax op het podium om samen ‘Going to the Church’ van The Red Devils te spelen. Dit viel bij het publiek in goede aarde en ook de muzikanten genoten. Enige tijd later werd deze tribuut band van The Red Devils (1988-1994) geboren. Natuurlijk ook ter nagedachtenis van zanger en bluesharp speler Lester Butler (1959- 1998).
Ruim voordat de deuren van De Bosuil open gaan staan er al fans te wachten. Dat belooft een drukke woensdagavond te worden. De zaal stroomt snel vol. Na een tijdje worden de fans ongeduldig. Want DVL lijkt de tijd vergeten te zijn. Te laat maar onder luid gejuich komt DVL te voorschijn.
‘So low down’ staat als eerste op de setlist. In no-time is de vibe die van het podium komt voelbaar in de zaal. Dit wordt versterkt tijdens ‘Mr. Highway man’. Bassist Dave Doherty gaat mee in de flow van dit nummer en staat met zijn ogen dicht te spelen. Gitarist Jon Amor heeft al een big-smile op zijn gezicht. Dat belooft nog wat voor het verloop van deze avond. Gitarist Robin Davey zet een paar passen naar voren en toont helemaal aan de rand van het podium zijn kunnen. Dit geeft een fantastische wisselwerking met het publiek.
Ondertussen staan Jon en Guy naast elkaar te spelen. Er gebeurt zo veel op het podium dat je bijna ogen te kort komt. De liefde voor de muziek, en vooral voor Lester Butler is voelbaar. Er wordt volop geklapt, nù al staat bijna niemand meer stil. Na een aantal opzwepende nummers is het tijd voor ‘Pray for me’. Dit is één van de laid-back nummers. Na een behoorlijk stuk op één van zijn harmonica’s te hebben gespeeld laat Guy een goede vocale uithaal horen. Door het gematigde instrumentale volume komt dit extra goed tot zijn recht. Het publiek is om mij heen is zo goed als stil. ‘No fighting’ is één van de nummers waarin Jon helemaal los gaat op zijn gitaar. Guy geniet er zichtbaar van. De Engelsen zeggen in dit geval : “Look at the size of his smile!”
Guy blaast met vlagen de longen uit zijn lijf. Vaak al dansend. Tussendoor heeft hij toch nog adem over om te zingen. Als Guy niet zingt of speelt danst hij uitbundig. DVL bouwt een feestje voor hun fans èn voor de fotografen.
Héél af en toe is er een mini pauze voor een slok drinken. Om even op adem te kunnen komen vertelt Guy iets over Lester, zijn muziek, en zijn manier van feestvieren die tot zijn veel te vroege dood heeft geleid.
Bluesharp en drums hebben de hoofdrol tijdens laid-back start van ‘Cross your heart’. Guy zingt met emotie. De mannen spelen steeds zachter. Een deel van het publiek kletst nog even door. Jammer wat dit is met zó veel gevoel gespeeld. Bosuil lichtman Jo Gofers zorgt voor passend licht tijdens dit minimalistische stuk. Jon gaat helemaal op in de muziek. Hij lijkt zich niet meer bewust van de wereld om hem heen. Even later ‘landt hij weer op aarde’. Wat is het mooi om dit zo vlak voor je neus te zien gebeuren. Het bezorgt me kippenvel. En ik ben vast niet de enige! Want inmiddels is het om mij heen stil geworden. Het geluid is óók tijdens dit rustige nummer perfect.
In ‘She’s dangerous’ zijn het Robin en Guy die de aandacht naar zich toe trekken. Ze gaan met de ruggen tegen elkaar staan en wringen zich zo samen in allerlei bochten. Even later zitten ze op hun hurken te spelen. Zo maken ze de fans steeds enthousiaster.
Bij aanvang van ‘Time to cry’ beginnen fans al te juichen. Ze weten wat er komen gaat. Het dak gaat er zo ongeveer af bij dit opzwepende nummer. De zaal is één deinende massa. Robin staat weer helemaal aan de rand van het podium te spelen. Hij komt met een gebroken snaar te staan. The show must go on, en hij speelt gewoon door. Natuurlijk heeft Guy al veel moois laten horen uit zijn harmonica’s. Weer speelt hij geniaal. De gebroken snaar is door Guy opgemerkt en hij geeft Robin zijn andere gitaar aan. Nu neemt Jon het stokje over om uit zijn dak te gaan. Ook Dave gaat helemaal los. Robin gebruikt dit moment om zijn snaar te vervangen. Wat een teamwork, de rest speelt gewoon door.
Guy gaat tegen over Mark Barrett staan, nu spelen alléén zij een stukje van ‘I’ve been wrong’ samen. Mark drumt regelmatig met zijn ogen dicht. Maar nu lacht hij al zijn tanden bloot. De rest staat hiervan te genieten. Als één man vallen ze weer bij. Veel te snel is het optreden voorbij en verlaten de mannen het podium.
Als toegift spelen ze twee nummers. Ze eindigen met ‘Goin to the church’. Een betere keus hadden ze niet kunnen maken, want dit nummer stond aan de wieg van DVL. Ook hier halen de mannen alles uit de kast. De fans weten, en voelen dat het concert bijna afgelopen is. Nog èven genieten van de laatste tonen van DVL. Wat een topavond! Beter had een doordeweekse avond niet kunnen zijn.
Foto’s (c) Hen Metsemakers