Support act voor Dan Patlansky zijn The BluesBones. Deze Belgische band bestaat zo’n vijf jaar. Er zijn een paar wisselingen in de bezetting geweest. Iedere keer werd dit prima opgevangen. Ze werden maar liefst tweede in de ‘European Blues Challenge 2017. Vandaag sluiten ze hun Europese toer af in De Bosuil. Het openingsnummer is ‘Saved by the blues’. Dit is één van de nummers waarin Edwin Risbourg een mooi stuk speelt op zijn Hammond. ‘I Try’ begint met een laid –back tempo. Als tempo en volume omlaag gaan, beroert bassist Geert Boeckx zijn snaren teder. Het publiek is stil en luistert ademloos. Zo komt dit minimalistisch stuk extra mooi uit. Één blik van gitarist Stef Paglia is genoeg om het volume voor korte tijd aan te laten zwellen. Als Nico De Cock in het klein gespeeld deel zacht zingt is er tussentijds applaus voor deze mannen. De ‘nieuwe’ drummer Koen Mertens speelt het herkenbare intro van het vrolijke ‘Find me a woman’. Geert loopt al ‘heupwiegend’ naar Stef en Koen toe. De mannen hebben plezier op het podium en dollen nog even verder.
Koen zit een beetje verstopt achter zijn cimbalen, maar zijn beat laat ons wel meeklappen. In ‘She’s got the devil’ zingt Nico dat hij zijn liefje aan de telefoon heeft. Edwin speelt een korte ‘ringtone’. Stef laat zijn snaren ‘fjietfjiew’ fluiten. Zo laten The BluesBones ons regelmatig lachen. De lange vocale solo uithaal van Nico is indrukwekkend. Onze Zuiderburen spelen het ene mooie nummer na het andere. Alles is prima gespeeld en gezongen. Ze zijn serieus als dat nodig is en maken lol daar waar het kan. Er is volop interactie tussen de bandleden onderling en met het publiek. Dìt is waarom je een live concert bezoekt.
The Bluesbones • De Bosuil 30-04-2017 • © Jack Kok
Stef gaat regelmatig helemaal los in up-tempo gedeelten. Maar in één klap kunnen ze pianissimo (heel zacht) spelen. Met subtiele gebaren communiceren ze onderling. Het up-tempo ‘Cruisin’ is de afsluiter. Stef staat vlak bij Edwin te spelen. Ze dagen elkaar uit, spelen elkaar na òf improviseren om beurten. Edwin blijft even stil; hij heeft niet á la seconde een antwoord terug op Stef. Dit vergroot de lol op de bühne en in de zaal. Helemaal als Nico de zinnen
“I’ve been driving all night. My hands wet on the Wheel”
zingt. Er volgen nog wat grappige momenten. De tijd is omgevlogen!
Ze hebben ruim een uur fantastisch gespeeld. Daarmee concludeer ik dat we vandaag twee main acts hebben.
De volgende act is Dan Patlansky. Hij heeft zich laten inspireren door Howling Wolf, Stevie Ray Vaughan, John Mayer e.a. In zijn thuisland Zuid Afrika is Dan razend populair. Maar ook in Europa wordt hij steeds bekender.
Dan start met een solo, slechts subtiel ondersteund door toetsenist Tom Gatza. Het geroezemoes uit de zaal verstilt als Dan in de schijnwerpers wordt gezet. Iedereen luistert geboeid naar het minimalistische, instrumentale ‘Drone’. In één keer gaat het volume omhoog. Om snel weer terug te gaan naar ingetogen gitaarspel. Dit wisselt een paar keer. Langzaam of snel gitaarspel, het is onvoorstelbaar wat Dan onder zijn snaren vandaan haalt! Non-stop volgt ‘Sonnava Faith’. Daarbij houden de sessie muzikanten Dan nauwlettend in de gaten en volgen zijn spel. Deze mannen zijn op elkaar ingespeeld. Ze spelen allemaal met passie ‘in dienst’ van Dan. Er is weinig interactie tussen de bandleden onderling. Dan speelt subliem, waardoor het gemis van deze interactie naar de achtergrond verdwijnt. Dan houdt wel contact met zijn publiek, en is zichtbaar dankbaar dat we er zijn.
Hoewel hij een blues artiest is, speelt hij in een aantal nummers pittige rockende delen. Maar bijvoorbeeld ‘Bright light, big city’ is duidelijk blues. Tom maakt weer indruk met zijn snelle orgelspel. De ritmesectie zorgt voor een stabiele, goed gefundeerde basis.
Al bij de eerste tedere muziekklanken en zang van ballad ‘Still wanna be your man’ is iedereen geraakt, en luistert ademloos. De volumewisselingen zijn fantastisch. Het pianissimo gespeelde stuk is fabuleus. Dan speelt zó zacht dat je zijn vingers over de snaren hoort gaan. Dit ontroerend moment bezorgt me kippenvel over mijn hele lijf. Korte, maar fantastische opbouw naar volle bak volume. Het ingetogen laatste stukje is eveneens geweldig.
Dan Patlansky • De Bosuil 30-04-2017 • © Jack Kok
Een aantal nummers wordt non-stop gespeeld. Waar de fans op hopen laat Dan in ‘My Chana’ zien: Hij houdt de slagplaat van zijn gitaar naar boven gericht en ondertussen staat hij verbluffend goed te spelen. Het lijkt wel of hij onder hypnose is, want het oogt alsof hij zich geheel in zijn eigen wereld bevindt. Natuurlijk hebben we dit vaker gezien, maar het is iedere keer anders daarom blijft het bijzonder. Nadeel is wel dat we weten dat dit het laatste nummer is. Eén troost: dit nummer duurt bijna een kwartier. Nadat de mannen het podium hebben verlaten, komen ze al snel terug voor een toegift. Zodra de eerste tonen gespeeld worden herkennen de fans de gave power ballad ‘Loosen up the grip’. Weer word ik in beslag genomen door Dan’s gitaarspel en vergeet ik de wereld om mij heen. Vooral door de wendingen kruipt deze ballad onder mijn huid. Met de power van ‘Fetch your spade’ eindigt het concert. Een groot compliment voor de geluidstechnicus want het geluid van zowel de power als de pianissimo gespeelde gedeelten is perfect. Zodoende hebben we èxtra genoten van twee totaal verschillende, maar fantastische acts.
Fotografie: © Jack Kok
Youtube films gemaakt door Edwin Birkhoff
