Van kleins af aan speelt Thomas Thielen piano. Toen hij 12 jaar was kwam daar gitaar bij, twee jaar later basgitaar. Vlak daarna kreeg hij belangstelling voor art rock. Thomas speelde in een paar bands, waaronder een voorloper van Scythe. Toen die band uit elkaar viel had Thomas veel nieuw materiaal liggen. Daarom besloot hij om een soloproject te maken. ‘naive’ zijn 1e soloalbum kwam in 2001 uit.
Het schrijven van teksten, muziek, het spelen van alle instrumenten, alle vocalen, is door Thomas zelf gedaan. Als of dat nog niet genoeg is heeft hij ook alles zelf opgenomen en geproduceerd. ‘fragmentropy’ (Thomas gebuikt geen hoofdletters) is zijn 5e ablum. Dit album bestaat uit drie hoofdstukken, en telt in totaal zeven tracks.
Hoofdstuk 1: anisotropic dances.
‘a sky-high pile of anarchy’ heeft een intrigerende start. Er is bijna niks anders te horen dan een paar zachte, lage tonen. Dit duurt enkele minuten, je wordt de muziek in gezogen. De spanning en volume worden opgebouwd. Op een stil moment barst het geluid los. Je verwacht een tijd volle bak geluid, maar nee, dit duurt maar even. Deze track blijft verder rustig, denk je. Even later neemt het volume weer toe, nu duurt dit wat langer.
Niet alles wat Thomas zingt is helemaal te verstaan. Aan de ene kant komt dat omdat de tekst een serieus verhaal vertelt. Aan de andere kant komt dit door de complexe muziek. Onverwachte, niet allerdaagse ritmes, laagje over laagje muziek, soms met klassiek klinkende ondertonen, de verschillen in volume, en allerlei details zorgen voor een grote diversiteit. Deze track lijkt te eindigen, maar het is een wending. Nu valt de heldere stem van Thomas op. Een vrij hoog tempo aan de start van ‘brand new mornings’. Er is heel veel om naar te luisteren. Door de toegevoegde geluidseffecten die er in gemixt zijn, balanceert het op het randje van te veel, soms er iets over heen. Dit haalt de aandacht van de mooie instrumentale extra’s weg.
Hoofdstuk 2 ‘the politics of entropy’
In de gedeelten van ‘uncertainty’ waar Thomas minimalistisch zingt, word je een aantal keer geraakt door de emotie in zijn stem vooral tijdens de zin: “I’m sorry I’m leaving you”. ‘entanglement’ begint minimalistisch. Licht klassieke invloeden en rockende gedeelten wisselen elkaar af. Er zijn meerdere blaasinstrumenten te horen, waaronder de saxofoon, misschien komen ze onder de toetsen vandaan. Hoe dan ook, alles is in harmonie met elkaar. Tussen dit alles wordt het drumstel met dynamiek bespeeld. De hihat wordt een paar keer achter elkaar op de buitenrand geraakt, terwijl de rest van de muziek op dat moment klassieke invloeden heeft. Ook ‘eigenstates’ heeft een minimalistisch begin. Gevolgd door mooie, zware, aanzwellende muziek die pakkend wordt neergezet.
Hoofdstuk 3 ‘the art of double binding’
‘the black of white’ heeft een wat onrustige, maar boeiende start, bovendien laat Thomas goed gitaarwerk horen! Gefluister geeft ‘shades of silver’ een melancholieke sfeer. Opnieuw word je gegrepen door de muziek, en Thomas’ stem. Doordat de muziek een tijd klein gespeeld wordt, is hij goed te verstaan. Wat je verwacht gebeurt ook : een wending in volume en tempo. Het einde sterft langzaam weg, dit is duidelijk het einde van de cd.
De tracks zijn lang, soms meer dan 13 minuten en zitten zo ingewikkeld in elkaar dat het lang duurt voordat je dit album een beetje kent, en herkent. Het hele album is non-stop daarom is het in het begin vrij lastig te herkennen wanneer een nieuwe track begint. Toch is non-stop één van de charmes van deze art rock cd. Gedurende 75 minuten heeft Thomas je in zijn greep.
(8,5/10) (Progressive Promotion Records)
