Ray Wilson richtte, samen met zijn broer Steve, begin jaren ‘90 de band Guaranteed Pure op. In 1994 werd hij frontman van Stiltskin. Dit maakte de weg vrij om Phil Collins te vervangen in Genesis van 1996-1999. Natuurlijk is Ray daarna actief gebleven in de muziek. Solo heeft hij diverse albums uitgebracht. ‘Song for a friend’ is zijn nieuwste album.
Het cd doosje is een echt boek, met songteksten waar een cd aan toegevoegd is. Het papier heeft mooie dikke bladzijden. Dit nodigt uit om door te bladeren en de songteksten mee te lezen tijdens het luisteren.
Het openingsnummer heet ‘Old book on the shelf’. Door deze titel is meteen duidelijk waarom Ray koos om de cd als boekje in vintage look uit te brengen. Het nummer opent met akoestisch gitaar, mooi gemixt in de boxen. Zachte details op de cimbalen. De eersten woorden die Ray zingt zijn zacht, bijna teder. Dit nummer schreef hij nadat hij het Anne Frank huis had bezocht. Hij zingt duidelijk, soms met licht schorre stem. Dit nummer zong hij ook tijdens zijn live optreden in De Bosuil, jl. april. De live versie kwam meer binnen. Dat zegt veel over de live kwaliteit van Ray. Want ook deze cd versie mag er zeker zijn.
‘Over my dead body’ kabbelt een tijdje op ongeveer hetzelfde tempo en volume rustig voort. De woorden die hij zingt zijn niet bepaald vriendelijk. Zonder haat of wrok laat hij een deel uit zijn leven passeren. Zang en muziek krijgen wat meer power. Het einde hoor je aankomen, maar is toch net even anders dan verwacht. Onvoorspelbaar, zoals het leven ook kan zijn. Rustige, toch pakkende melodie en ritme in de titelsong. Mooi in balans met de tekst. Hoe fijn het ook is om op een fijne jeugd terug te kijken, het is vaak moeilijker om een goed nummer te maken over een fijne jeugd, dan over een moeilijke jeugd. Ray krijgt het toch voor elkaar. De laatste woorden die hij zingt zetten je even aan tot nadenken.
‘Tried and failed’ heeft een heel ander ritme dan de voorgaande nummers. Dit nummer is licht poppy. Al snel tap ik mee op de maat. Niet bijzonder ingewikkeld, maar wel degelijk een lekker ritme. Het saxofoon spel van Marcin Kajper geeft net dat beetje meer wat dit nummer nodig heeft. Dit had gerust langer mogen duren!! ‘High hopes’ is een cover van Pink Floyd. Geen kerklokken tijdens het intro van de versie van Ray. Maar hoge, vrij langzame gespeelde tonen die onder de snaren vandaan komen. Ray zingt vrij laag, mooie tegenstelling. Deze cover is instrumentaal heel basic gehouden. In deze versie ligt de nadruk meer op de zang. Ray’s stem heeft meer diepgang en impact dan de originele versie. Uwe Metzler laat een gave gitaar solo horen. Het einde sterft mooi weg. Ray heeft een geheel eigen interpretatie laten horen van ‘High hopes’. Diep respect om zo’n mooie eigen versie neer te zetten.
De geluidskwaliteit is goed. Zoals verwacht is een vrij rustig album dat moet groeien. Mooie teksten die uitnodigen tot echt luisteren en nadenken. Je wordt niet tot op het bot geraakt. Voordeel hier van is dat het luisteren laagdrempelig blijft. Geen al te “zware kost” dus. Een aanrader voor als je in een rustige flow wilt raken, of wilt blijven.
(8/10, Eigen beheer).
Website: Ray Wilson
Facebook: Ray Wilson
