De driekoppige band Phantasma bestaat amper één jaar en heeft al een album uitgebracht. Dat kan alleen bij ervaren muzikanten. En ervaren, dat zijn ze! Nederland kent een aantal grandioze zangeressen, één ervan is Charlotte Wessels (Delain). Ook in Phantasma neemt ze de zang voor haar rekening maar dat doet ze niet alleen. Ook Georg Neuhauser (zanger van Serenity) en Oliver Philipps (multi instrumentalist en zanger van Everon) laten hun vocalen kunnen horen. Al eerder stonden Georg en Oliver met de band Delain op de planken, geen wonder dat dit drietal in dit project stapte.
‘Incomplete’ heeft een rustig piano solo als intro. Charlotte zingt als eerste. Zo zacht, met heldere stem, en is woord voor woord te verstaan.
De woorden
‘When I was a young girl
My father said to me
Life is nothing like a grand symphony’
komen je hart binnen en zet aan tot intens luisteren. Dit hele duet is klein gezongen en gespeeld. Wat een fantastisch begin van deze cd!
De titel song ‘The Deviant Hearts’ is door Charlotte geschreven en dit is haar debuut als schrijfster. Het geluid van strijkers wordt mooi gemixt met drums. Dit is strak gespeeld. De metal invloeden zijn hier goed te horen. Volumeknop gaat verder naar rechts. De stemmen kleuren mooi bij elkaar. Het gitaarspel is zoals verwacht: om je vingers bij af te likken. Kortom ook deze track mag er zijn!
Dit album vertelt een verhaal, wat grotendeels over gevoelens gaat. Phantasma weet de emotie regelmatig over te brengen zoals bijvoorbeeld in ‘Try’ waar je word geraakt door de emotie, vooral in Charlottes stem. Ze klinkt eerst breekbaar, later krachtig. Precies in harmonie met de tekst. Ook nu zijn alle stemmen met elkaar in balans.
Vooral de laatste paar regels die Charlotte zingt zijn intens ontroerend:
‘Life lost all its spark
And I’ve lost to the dark
And why does nothing
Take the edges off’
‘The Crimson Course’ is één van de top tracks van de cd. Het ritme is pakkend en natuurlijk heeft ook deze track diverse wendingen. Het minimalistisch gespeeld en gezongen gedeelte is puur, en vormt een goede tegenstelling met het pakkende ritme.
‘Let it die’ is de afsluitende track. Een super einde van een goede cd
Van klein gezongen tot een krachtige stem. En van minimalistisch gespeeld tot aan flinke power. Er komt van alles voor bij in deze 12 tracks. Een toegankelijk maar zeker geen saai album. Veel tracks zijn zo geschreven dat de melodie in je hoofd blijft kleven. Door pakkende ritmes in de up tempo stukken vergeet je soms naar de teksten te luisteren maar op de momenten dat je dat wel doet weet Phantasma je iedere keer te raken. Phantasma houdt je in haar greep, en je wilt meteen nog een keer luisteren.Ik had hoge verwachtingen van deze cd en die heeft Phantasma waargemaakt.
(8,5/10) (Napalm Records)
