De naam zegt het al, dit is een project van Patrick Moraz en Greg Alban.
Patrick is van jongs af aan bezig met muziek en in 1968 maakte hij er op 20 jarige leeftijd zijn beroep van. Hij is vooral bekend geworden doordat hij halverwege de jaren ‘70 een paar jaar toetsenist van Yes is geweest en daarnaast heeft hij een jaar of 13 deel uitgemaakt van the Moody Blues. Patrick en drummer Greg zijn al jaren bevriend en hebben al diverse keren samen gewerkt. Daarom hebben de mannen dit album gemaakt, met als titel MAP.
Keyboard en drums hebben zoals verwacht de overhand. Lenny Castro zorgt voor aanvullende percussie en het geluid van de blaasinstrumenten komt onder de toetsen vandaan. Er zitten leuke details in verwerkt die in eerste instantie nauwelijks opvallen. Er zijn geen jungle of space geluiden te horen in ‘Jungle Aliens’ maar dit is zeker aardige track met vleugje Latijns Amerikaanse sfeer en vrolijk klinkt.
De saxofoon valt meteen op tijdens intro van ‘Canyon afternoon’, meeslepend gespeeld door Dave VanSuch. De sax heeft heel verdiend de overhand in een groot deel van de track en hoewel niet vernieuwend, is het zeker genieten van dit knap staaltje vakwerk van Dave.
‘The drums also solo’ heeft een hoog tempo. Jazzy met een vleugje Latin. De drum solo is opzwepend en geweldig gespeeld maar verder is de track vrij elektronisch. Het geluid van koperblazer is mooie aanvulling op het elektronische geluid. Alles is mooi gemixt in de boxen. De elektronische aandoende beat en de soms overdadige aanwezigheid van de toetsen haalt de track voor een deel onderuit.
‘Alien Species’ is langzaam gespeeld en de beste omschrijving is hier atmosferische muziek. Greg bespeelt zijn bekken(s) mooi en hij laat ze zacht rinkelen. Het geluid is zo helder, technisch goed gespeeld en goede combinatie met de lang aanhoudende noten op het keyboard waarbij een geluid dat lijkt op een houten folk fluit wordt toegevoegd. Op deze manier blijft de track een beetje door kabbelen en zit weinig beweging in zodat, ook dit moois, op den duur bijna saai gaat worden. Maar juist op het moment dat de saaiheid op de loer ligt, sterft de track langzaam, hééél langzaam weg en als laatste zijn de bekkens en de lange noten op het keyboard te horen. Wat een geweldig goed einde!
Dat geldt helaas niet voor de hele cd omdat er regelmatig iets te veel herhalingen te horen zijn in de basis van de muziek. Daarbuiten zijn over het algemeen genoeg details toegevoegd, zodat de muziek niet gaat vervelen. Jammer genoeg zijn de tracks niet vernieuwend en hadden ze iets verrassender mogen zijn. Nu verlies je soms je aandacht maar toch weet MAP dat wel steeds weer terug te winnen.
(7/10, eigen beheer)
