Charismatische Ben Poole domineert De Bosuil.

Op vrijdag 9 september stond de geweldige Ben Poole in De Bosuil in Weert. De jonge Brit Ben Poole begon op zijn 9e met gitaar spelen en als hij toert, speelt hij altijd een aantal keer in Nederland. Het eerste concert van zijn toernee vond plaats in De Bosuil.

De support act is: The Dawn Brothers.
Tot voor kort heette deze Rotterdamse band ‘Bolt & the Swamp People’. De inspiratie van deze jonge mannen komt uit de jaren ’60, van The Beatles tot Creedence Clearwater Revival. Zonder het publiek te begroeten beginnen ze te spelen. De eerste twee nummers worden non-stop gespeeld. Zanger/gitarist William T. Budapest zegt “Dank je wel.” en vervolgt timide: “Wij zijn The Dawn Brothers”.

Tijdens ‘Get down the road’ komen de mannen wat losser. Één van de weinige laidback nummers is ‘Darlin’. De iets rauwe stem van William T. komt mooi uit. John “the eagle” Reeves laat een lekker basloopje horen. Al naar gelang de muziek zit toetsenist Darnell the Foxman stil, of zit half dansend te spelen. Drummer Blazin’ Joe Mahogany lijkt regelmatig in trance te zijn, dan speelt hij met gesloten ogen. Hoewel The Dawn Brothers behoorlijk goed spelen, weten ze dit maar ten dele te benutten. Er is te weinig interactie met het publiek. Een band hoeft niet veel te praten om te laten merken dat ze het publiek koestert. Omdat dit achterwege blijft, weten ze het publiek niet geheel te overtuigen.

Ben Poole
Als Ben Poole op het podium verschijnt, staat er meteen een persoonlijkheid. Hij begroet het publiek enthousiast met: “Hello everybody!”

Hij begint met ‘Let’s go upstairs’ van zijn gelijknamige debuut CD uit 2013. Ben benut een instrumentaal stuk van ‘Win you over’ om zijn band voor te stellen, tevens bedankt hij het publiek voor hun aanwezigheid.

Natuurlijk staat ‘Have you ever loved a woman’ op de setlist. Helaas praten sommige mensen er doorheen, hele conversaties. Een enkeling staat zelfs met de rug naar het podium. Toch is de solo waarmee Ben start indrukwekkend. Na een “Shut up” uit het publiek wordt het langzaam stiller. Ben zingt alsof hij zelf harte-pijn heeft. Je vóélt zijn verdriet. Tijdens een instrumentaal stuk lijkt Ben zich helemaal niet meer bewust te zijn van de wereld om hem heen. Wat een emotie weet deze man over te brengen! Iedere live versie is anders, maar altijd intens gespeeld. Ben krijgt tijdens dit aangenaam lange nummer een paar keer welverdiend applaus. Ook bij toetsenist Joe Mac is de passie goed te zien, en te horen. Ben zet Joe even in het zonnetje.

Er zijn weinig gitaarwissels zodat de vaart er in blijft. Als er een gitaarwissel is, vertelt Ben iets leuks zodat de wissel geen onderbreking is. Daarmee creëert hij een gezellige sfeer. De verdeling tussen power-ballads en de meer rockende nummers is prima.

‘Someday you’ll have your own’ is puur genieten. Ben geeft weer een super gitaarsolo weg. Eerst vrij rustig, ondanks dat wringt hij zijn lichaam in allerlei bochten. Als het tempo om hoog gaat, gaat Ben helemaal los, en tovert zo de mooiste tonen onder zijn snaren vandaan. Het podium is grotendeels donker. Het weinige licht geeft extra impact. Beau Barnard, de bassist, is de meest ingetogen van allemaal. Bij ‘Longing for a woman’ is hij bij een up -tempo-stuk vrij beweeglijk. Zodra het kan gaat Ben uit zijn dak met subliem gitaarspel. De ingetogen zang die hierop volgt weet Ben perfect neer te zetten. Zonder moeite schakelt hij over naar meer power op zijn stem. Dit nummer is van begin t/m het einde overweldigend.

‘Stay at mine’ is vrolijk. Drummer Ben Matthews zorgt voor een opzwepend ritme. Het publiek klapt enthousiast mee. Joe en Ben laten om beurten hun kunnen horen. Ze halen het beste in elkaar naar boven. Beide hebben een smile van oor tot oor. Dit is een feest om naar te kijken! Ben en Joe laten hun duel voor wat het is. Beau laat nu een vette bas groove horen.

Tussen twee nummers door krijgt Ben een biertje aangereikt uit het publiek. “Proost” klinkt het uit Ben’s mond. Dankbaar drinkt hij het glas in één teug leeg. Zijn naamgenoot laat een roffel horen. Dit verhoogt de gezellige sfeer.

Ben vertelt voor aanvang van ‘Time might never come’ dat Gary Moore één van zijn inspiratiebronnen is. Ben zingt gevoelig. Er wordt nog gekletst, waarna er een geïrriteerd “sssst” klinkt. Het duurt even voordat de praters stiller zijn. De ingetogen stukken worden met passie gebracht. Dit nummer komt van zijn jongste cd ‘Time has come’. Op cd is dit al een geweldig nummer. Live doen de mannen er nog een schepje boven op. Ben trekt alle registers open. De improvisatie solo op het einde is adembenemend goed! Helaas is hiermee het concert afgelopen.

Gelukkig komt Ben Poole, onder luid applaus, terug op het podium. Ben vraagt nogmaals applaus voor zijn band. ‘Hanging in the balance’ heeft de eer de toegift te zijn. Nog even kan het publiek genieten van al het moois dat Ben Poole laat horen. Dit geweldige concert duurt bijna twee uur. Geluid en licht zijn net als altijd, weer dik in orde.

Na afloop neemt Ben uitgebreid de tijd voor zijn fans. Met zorg signeert hij T-shirts en cd’s. Hij gaat met fans op de foto’s en maakt een praatje met ze. Ook de bandleden maken een praatje met de fans. Om 01.00 uur is het nog steeds gezellig druk in De Bosuil.