Bomber Goggles is een nieuwe band uit Californië. De muzikanten zijn geen nieuwkomers. Dit zijn: Steve Bonino, Peter Matuchniak, en Vance Gloster. Deze mannen maken zich zorgen om het vele plastic dat in de oceanen drijft. Dit wordt door de stroming meegenomen en komt samen tot één grote drijvende massa. Dit is kortweg de betekenis van het woord Gyre.
Het thema/concept wordt door de tekst meteen duidelijk gemaakt. Zang en muziek zijn best grimmig van opzet. Er is een wending naar een rustiger deel. Hierin zit mooi orgelspel. Er volgen meerdere wendingen, waarvan sommige heerlijk onverwacht. Zodat je in eerste instantie even niet weet of het nummer afgelopen is of dat het toch een wending is. ‘Land of plastic’ is een solide opgebouwde openingstrack.
‘The Gyre’ heeft een mooie en meeslepende melodie. De zang wordt soms ingezet als instrument.
De meerdere stemmen zijn prima gestapeld. Zo nu en dan is de achtergrondzang iets gedateerd. De verdeling en de afwisseling tussen toetsen en snaren is prima. Het instrumentale stuk is in balans en bevat meeslepend gitaarspel.
Er zwerft zo veel plastic in de zee dat het een solide massa is geworden. Hier gaat men op bouwen.
Dit nieuwe continent wordt ‘Gyreland’ genoemd. In het refrein is de samenzang behoorlijk hoog. ‘Oh Gyreland’ voelt aan als een lofzang. Daar passen de sprankelende pianoklanken prima bij.
‘We are not alone’ is een fantastisch nummer. In eerste instantie is er een hoofdrol voor de toetsen en de zang. Het gitaarspel is verrassend. De ‘strijkers’ klinken somber en gevoelig.
Er wordt snel, maar behoorlijk verstaanbaar gezongen in ‘Triangle of Power’. De samenzang is nu geheel anders, boeiender. De manier van zingen wisselt een aantal keer binnen dit nummer. Met vlagen klinkt er vechtlust in door. Tijdens een prachtig sferisch stuk speelt gastdrummer Jimmy Keegan mooie details op de cimbalen. In ‘Uneasy Truce’ beseffen de bewoners dat ze in de vuurlinie liggen. Toch is er van onrust nog geen sprake. Sterker nog, het tempo van de muziek is laag, lazy zelfs. De bas loopt hier mooi doorheen.
Een mars en trompetgeschal duidt op ‘Invasion’. Nu is er in de muziek wel lichte onrust. Maar instrumentaal ‘wapengekletter’ blijft uit. De bewoners hebben geen wapens. Als de binnenvallende soldaten voet aan land zetten gebeurt er iets vreemds. Ze krijgen empathie voor de bewoners die niet kunnen strijden. Een oorlog blijft uit, en de indringers sluiten zich aan bij de bewoners van Gyreland.
‘Wistful Waves’ klinkt vriendelijk. De ‘strijkers’ klinken nu warm. De mensen zijn blij dat ze hier mogen wonen. Dat laten ze blijken in ‘March of Tide’. Vol overtuiging wordt Gyreland bezongen. Dit is duidelijk het laatste nummer van de cd. Het wegstervende einde is goed gekozen.
De verhaallijn is na één keer luisteren grotendeels duidelijk. Omdat er geen tekstboekje bij zit, moet dit puur op het gehoor. Zang en muziek zijn bijna constant in balans. Ook zonder op de track list te kijken, haal je ‘Invasion’ er zo uit. Voor sommigen had de achtergrondzang waarschijnlijk moderner mogen zijn. Feit is wel dat de stemmen een prima blend vormen. Het aantal herhalingen op de cimbalen in ‘The World We Really Want’ is aan de hoge kant. Maar het is technisch zo perfect gespeeld dat je bijna twijfelt of dit door mensenhanden is gespeeld. Hoewel de muziek niet filmisch is, kan ‘Gyreland dienen als basis voor een film. Het album zet je aan tot nadenken over het ge-en verbruik van plastic. Toch zijn de nummers zo gemaakt dat delen ervan je al na één keer luisteren bijblijven.
(80/100) (Melodic Revolution Records)
Facebook: Bomber Goggles
Tracklist:
01 – Land of Plastic
02 – The Gyre
03 – Building
04 – Telepathy
05 – Oh Gyreland
06 – The World We Really Want
07 – Renewed World
08 – We Are Not Alone
09 – Triangle of Power
10 – Uneasy Truce
11 – Invasion
12 – Wistful Waves
13 – March of Tides
Line Up:
Steve Bonino (Vocals & Bass)
Peter Matuchniak (Guitars)
Vance Gloster (Keyboards)
Gast:
Jimmy Keegan (Drums)