Als de deuren van de Bosuil voor he optreden van Albany Down open gaan, staat er nog maar een handje vol mensen te wachten. Zo rustig, dat zie je niet vaak. Het is kermis in Weert, en dat zou er best wel eens de oorzaak van kunnen zijn dat er maar weinig publiek is.
De Limburgse Guy Smeets Band is de support act voor Albany Down. Als de Guy Smeets band het podium betreedt, is het wel iets drukker geworden. De eerste nummers gaan non stop en vol gas. Rob van der Sluis zingt met een licht Amerikaans accent. Het geluid is goed, maar Rob heeft soms een beetje moeite om boven de muziek uit te komen. De interactie tussen de bandleden laat nog even op zich wachten, maar bij ‘True Lies’ is er volop interactie tussen toetsenist Colly Franssen en Guy Smeets zelf.
In ’Dreams’ zorgt Herm Klaassens voor een pakkend drum intro. In een klein gespeeld instrumentaal gedeelte weet Guy op knappe wijze zijn emotie over te brengen. Het publiek luistert ademloos. Als Guy met meer tempo en volume speelt, weet hij nog steeds te overtuigen. Het licht sluit perfect aan bij het tempo van de muziek. In ‘Living with the blues’ hebben vooral Colly en Guy veel lol. De eerste is een toetsentovenaar, de andere aan een snarentovenaar. Ze halen het beste in elkaar naar boven. Colly danst achter zijn Hammond. Het plezier wat ze uitstralen spreek boekdelen. Het publiek waardeert dit met een welverdiend applaus. Tijdens het instrumentale ‘Alchemy’ is Guy één met de muziek. Bassist Jules van Bussel vervangt vanavond Nick McGrath. Ook hij speelt met passie.
Met ‘Just don’t care’ neemt de Guy Smeets band voor vanavond afscheid van de Bosuil. Over afscheid gesproken: Op 13 december staat hun afscheidsconcert gepland in Zalencentrum de Schakel in Reuver. De band gaat verder met een andere gitarist. Guy heeft de afgelopen jaren veel geleerd. Maar nu is het tijd om een andere weg in te slaan. Met als doel om volgend jaar een solo EP uit te brengen.
Tijd voor Albany Down en gitarist Paul Turley, drummer Donna Peters en bassist Billy Dedman betreden het podium. Lead zanger Paul Muir blijft een beetje achter af staan en je verwacht daarom een instrumentaal intro, en bij het ietwat oosters klinkende gitaarspel van Paul T. weet het publiek dat het concert met ‘Back again’ is begonnen. Het geluid van muziek en zang goed en Paul is live goed te verstaan, hij zingt direct met power. Een explosieve performance met passie, de toon is gezet. Veel of weinig publiek, Albany Down gaat ervoor! Dat weet het publiek te waarderen, dit blijkt uit het applaus na afloop van het openingsnummer. “Thank you very much, we are Albany Down” zegt Paul M. Met een vleugje humor vervolgt hij: “So many people showed up”.
In ‘Man like me’ brengt Albany Down een uptempo instrumentaal stuk waarin de bas, maar vooral gitaar meer op de voorgrond staan. Dit wordt mooi belicht, iets dat absoluut een toegevoegde waarde aan dit nummer geeft. Paul M. staat op de achtergrond zichtbaar te genieten van de muziek. Maar ook de andere bandleden staan met plezier op het podium. Dat is duidelijk van hun gezicht af te lezen. Vooral tijdens een interactie tussen de bandleden onderling.
‘You ain’t coming home’, de favoriet van veel fans, staat natuurlijk ook op de setlist. Al tijdens het instrumentale intro voel je de emotie in de muziek. Bovendien zie je de emotie op de gezichten van de bandleden. Paul is woord voor woord te verstaan, je gelooft ieder woord dat hij zingt en je voelt zijn gebroken hart. Wat een stem heeft hij toch. De uithalen die hij weet neer te zetten maken dit nummer nog mooier! Zeker als de muziek en volume dalen komt zijn stem extra mooi uit. Live nog mooier dan op de cd. Het lijkt wel of Paul zelf op zit moment een gebroken hart heeft, zo weet hij dit nummer over te brengen.
“Are you ready for a new song?”, vraagt Paul en een zacht “Yeah” klinkt uit het publiek. “That are only two people. Is it my accent? Are you ready for a neeeeeeew song?” Nu wordt er luidkeels “YEAH” geroepen. Met deze leuke praatjes zet Paul een gezellige sfeer neer. Volgend jaar komt er en nieuw album uit en wij krijgen daar een voorproefje van. De naam van dit voorproefje is ‘Mr Hangman’ en dit klinkt meteen lekker en smaakt naar meer nieuwe nummers. Niet dat de oude gaan vervelen, maar als je weet dat er een nieuw album in de planning zit, begint het natuurlijk wel te kriebelen om er wat van te horen. Voor het eerst is de tekst iets slechter te verstaan. Dat mag de pret niet drukken. De sound van het nummer is prima!
Even later nog een nieuw nummer: ‘Feet of Flame’, dat een meer rockend is. Wellicht dat er op het nieuwe album wat meer ‘heavy’ rock te horen zal zijn, want dit klinkt veel belovend. Na het rockende gedeelte is het tijd voor de ballad ‘Without you’. Alleen gitaar en zang aan het begin. Ook nu weer geloof je ieder woord van Paul M. Paul T. speelt een bijna minimalistische gitaar solo. Als het volume op gitaar toeneemt, neemt ook de beweging in het licht toe. Perfecte combinatie en Billy geeft zich helemaal en kruipt als het ware in de muziek.
Ook ‘Working man’ klinkt perfect. Tijdens een uptempo stuk staat Paul M. helmaal achter op het podium, in een hoekje hij beweegt mee met de muziek. Hij is helemaal één met de muziek. Mooi om te zien hoe hij de muziek voelt in iedere vezel van zijn lijf. Als hij weer verder gaat zingen weet weer een super uithaal uit zijn lijf te halen, loepzuiver. “Supersonic girl’ is ook een nieuw nummer. Een goed verstaanbaar, feel good rock nummer.
Albany Down brengt een eerbetoon aan John Henry Bonham, de drummer van Led Zeppelin. Het is op deze dag 35 jaar geleden dat hij, veel te jong natuurlijk, overleed. De band heeft Led Zeppelin-nummer ‘Rock and Roll’ uitgekozen. Lang niet iedere band is in staat op een cover van Led Zeppelin goed neer te zetten, maar Albany Down lukt het waarachtig goed. Paul heeft een erg goede stem, toch heeft hij een beetje moeite om boven het instrumentale geweld uit te komen. De zin ‘Been a long lonely, lonely, lonely, lonely, lonely time.’ zingt Paul a capella. Hij betrekt het publiek er bij om mee te zingen. Eerst gaat dat een beetje aarzelend, maar al snel zingt iedereen deze zin een paar keer mee. Donna laat op het einde een mooie drumsolo horen, die best langer had mogen duren.
Veel te snel is het tijd voor het laatste nummer. Tijdens ‘South of the city’ Paul neemt de tamboerijn ter hand en ook nu beweegt hij op een explosieve manier met mooie ruime bewegingen. Mooi om naar te kijken en levert voor de fotografen vast mooie momenten op. Zeker als Paul naar Donna toeloopt en een drumstok pakt. Met ruime bewegingen als of hij op een gong slaat, zorgt hij voor een extra stukje percussie op een van de hihats, vol op de buitenrand. Paul T. en Billy maken het feestje compleet, want ook zij gaan uit hun dak.
Een gezellig feestje is altijd te snel voor bij, zo ook dit feestje. Albany Down verlaat het podium en er wordt direct gejoeld en geklapt om een toegift. Natuurlijk herkennen we de toegift meteen dat als zijnde het vrolijk klinkende ‘You better run‘. Paul T. laat zijn gitaar gillen zoals op het album, en tot verrassing van velen laat Billy een uitgebreide bas solo horen. Supersolo’s die een mooie extra zijn bij de live show!
Non stop gaat de band over op ‘Not over yet’. Heel veel tekst in hoog tempo weg gezongen aan het begin, maar de echte fans kennen de tekst woord voor woord en zingen zacht, foutloos en zichtbaar genietend ieder woord mee. Paul M heeft al alles gegeven, maar doet er nu nog een schepje boven op. Hij gaat helemaal uit zijn dak. Met een “Thank you very very much” aan het eind is dit optreden dan echt afgelopen. We kunnen terug kijken op een zeer geslaagd optreden. De aanwezigen hebben de kermis absoluut niet gemist!
Albany Down • De Bosuil 27-09-2015 • © Jack Kok
Fotografie: © Jack Kok
